Govert Buijs

Moeders leest al een halve eeuw dagblad de Trouw.
Ze adverteren de laatste jaren met de slogan ‘Misschien wel de beste krant van Nederland‘. Zit wat in.
Ik mag – op bezoek – graag de Zaterdagse bijlage Letter & Geest lezen.
Dit weekend o.a. een geweldig verhaal van filosoof Govert Buijs.
Ik zou zeggen..Volkskrant en NRC op niveau voorbijgestreefd.

Voor wie het te lang vind om te lezen, hierbij wat fijne quote’s uit zijn verhaal:
– ‘Een opinieklimaat waarin marktwerking, efficiency, targets, win-winsituatie, en andere uit de managementlulkoekbingo bekende termen tot evangelie zijn verheven’
– ’Never waste a good crisis‘
– ‘Toen de turn around-manager plotseling ging spreken over ’klanten’ van het verpleeghuis waar de zorgverleners altijd spraken over ’bewoners’, ontstond in veel organisaties vervreemding op de werkvloer. En toen dit jargon geleidelijk werd uitgebreid met ’targets’ en ’zorgminuten’ begonnen veel medewerkers zich serieus af te vragen waarin ze terechtgekomen waren.’
– ‘Nogal wat managers verbonden hun eigen rol niet langer direct met de kerndoelstellingen van de organisatie. Plat gezegd: voor hen maakt het niet uit of ze nu hamburgers verkopen, zorgminuten of onderwijsblokken. Het proces is eender, gericht op een zo groot mogelijke productie in zo kort mogelijke tijd.’
– ‘De minachting voor het ’primaire proces’, de werkvloer. Die leidt er mede toe dat medewerkers zo snel mogelijk de directe werkvloer proberen te verlaten om ’hogerop’ in de organisatie te komen. Wie nog het uitvoerende werk doet, is een loser.’
– ‘Er worden leuke compensaties georganiseerd om heel even het werkleed, het ’beroepszeer’, te doen vergeten. Maar de beste aanjager van dat ’wij-gevoel’ is juist het leveren van goed werk. ’Leuke dingen’ compenseren niet.’
– ‘Afwijkende geluiden worden geëlimineerd. Leiders omringen zich geleidelijk met soortgenoten die hetzelfde denken als zij. Tegenspraak wordt uitgeschakeld.’
– ‘Blaming the victim: de sluipende minachting voor degenen die buiten staan. De klant tekent toch zelf? Zij vroeg er toch zelf om? Ze krijgen toch de vastgestelde zorgminuten? Dan moeten ze niet zeuren.’
– ‘De opbouw van een publiek weldoenersimago. De pr-afdeling draait op volle toeren, maar blijft het liefst zo ver mogelijk van het primaire proces verwijderd. Het externe imago moet interne problemen compenseren. Een verleidelijke strategie, tot de bom barst.’

Govert legt niet alleen de vinger middenin de stinkende wond; hij komt ook met goede ideeën.
Die laten zich niet zomaar samenvatten, dus…mijn idee: lees toch dat hele artikel.